Van Aert baalt én grijnst na derde plek in zware etappe
De vijftiende etappe naar Carcassonne was een van de meest boeiende en uitdagende ritten van deze ronde. Met zijn technische en lastige parcours bood deze etappe volop kansen voor aanvallers en explosieve renners, en dus ook voor Wout van Aert. De Belgische cross- en wegwielrenner van ploeg Visma | Lease a Bike stond in het middelpunt van de belangstelling, niet alleen vanwege zijn ontembare strijdlust, maar ook vanwege de complexe situatie die zich in de finale ontvouwde. Wat volgde was een verhaal van moed, doorzettingsvermogen, teleurstelling en een vleugje humor.
Vanaf het begin van de rit was duidelijk dat deze dag niet zomaar een etappe zou worden. Het parcours was technisch en punchy, met meerdere beklimmingen en scherpe dalingen die de renners tot het uiterste zouden drijven. Van Aert, bekend om zijn veelzijdigheid en explosieve kracht, voelde zich vanaf de start goed en koos meteen voor een aanvallende strategie. Hij sloot zich aan bij een vroege en sterke kopgroep, samen met ploegmaat Victor Campenaerts en onder anderen Mathieu van der Poel, een van de favorieten voor de overwinning.
De ambitie was duidelijk: een aanval plaatsen, de anderen verrassen en hopen op een gunstige uitkomst. Maar zoals vaak het geval is bij zulke gewaagde zet, kost het krachten. Van Aert merkte al snel dat zijn benen niet helemaal meewerkten zoals hij had gehoopt. Halverwege de rit begon hij te twijfelen over zijn energielevel, en dat dwong hem tot een moeilijke beslissing. Hij gaf het signaal aan Campenaerts om de aanval voort te zetten en zelf wat te wachten.
De tweede helft van de etappe was een ware strijd van doorzettingsvermogen. Campenaerts bleef aanvallen en zette alles op alles om de kopgroep te behouden, terwijl Van Aert achteraan moest volgen. De Belgische renner vocht zich terug in de finale, ondanks de stramme benen en vermoeidheid. Hij zette alles op alles om nog iets te forceren, en dat werd beloond.
In de laatste kilometers toonde Van Aert zijn vechtlust door zich in de voorlaatste klim terug te knokken naar de kopgroep. Het was een indrukwekkend gezicht: een renner die, ondanks de fysieke tegenslagen, niet wilde opgeven. De spanning steeg toen de groep zich formeerde voor de sprint, met Van Aert nog op de achtervolging.
De laatste meters brachten een verwarrende en komische wending. Julian Alaphilippe begon te juichen alsof hij de overwinning had binnengehaald, maar het was duidelijk dat hij zich vergiste. Hij was niet de winnaar, noch de derde, maar eindigde uiteindelijk als derde. Van Aert finishte vlak achter hem, op de vierde plek. Een teleurstellende uitslag, maar zeker geen schande gezien de omstandigheden.
“Ik heb hem gezegd dat hij derde was,” lachte Van Aert met een knipoog, terwijl hij refereerde aan de verwarring bij Alaphilippe. “Hij had beter een extra kopbeurt gedaan. Hij was niet de slimste!”
Na de finish was Van Aert niet alleen teleurgesteld, maar ook eerlijk over zijn gevoelens. In de persruimte en bij de ploegbus vertelde hij openhartig over zijn inspanningen en de frustraties die gepaard gingen met dergelijke zware etappes.
“Het was een moeilijke situatie,” zei hij. “Enfin, moeilijk… het kostte veel krachten om mee te zijn. Halfweg voelde ik me al niet geweldig meer. Gelukkig was Victor erbij. Ik heb hem op de klim gezegd dat hij alles moest doen, want bij mij zat het er niet meer in.”
Hij benadrukte dat hij alles had gegeven: “Ik wilde me smijten en dat heb ik gedaan. Mijn benen… pff, maat.” Het was duidelijk dat Van Aert met gemengde gevoelens de finish bereikte. Aan de ene kant tevreden over zijn inzet, aan de andere kant teleurgesteld over de uitslag.
De dag sloot af met een mix van emoties. Van Aert, die normaal gesproken bekend staat om zijn nuchtere houding, leek zowel gefrustreerd als trots. Hij had alles gegeven, had gevochten tot het uiterste, maar de uitslag was niet de gewenste. Toch wist hij ook de humor niet te verliezen. Tijdens een korte interview grapte hij over de situatie met Alaphilippe en zijn eigen prestaties.
“Het was een rare sprint, stramme benen en een farce,” zei hij lachend. “Maar dat hoort erbij. Ik heb mijn best gedaan, en daar ben ik tevreden mee. Natuurlijk had ik liever op het podium gestaan, maar dat zat er vandaag niet in. Soms moet je ook gewoon jezelf overwinnen en blijven knokken.”
Hoewel deze etappe een teleurstelling was in termen van eindklassering voor Van Aert, blijft zijn strijdlust onverminderd. De komende etappes bieden nieuwe kansen, vooral in de heuvelachtige en bergetappes waar zijn explosieve kracht goed van pas komt. Zijn team en supporters kunnen rekenen op dezelfde vastberadenheid en passie die hij vandaag toonde.
Daarnaast onderstreept deze race nogmaals de onvoorspelbaarheid en de spanning van de Tour de France. Het is een wedstrijd waarin niet alleen snelheid en kracht tellen, maar ook tactiek, uithoudingsvermogen en mentale kracht. Van Aert heeft bewezen dat hij tot de besten behoort, zelfs op dagen dat het niet mee zit.
De vijftiende etappe naar Carcassonne was een dag van uitersten voor Wout van Aert. Van aanvallende strategie tot een strijd tegen vermoeidheid, van teleurstelling tot humor. Zijn vierde plek mag dan niet de overwinning zijn waar hij op had gehoopt, het bewijs van zijn veerkracht en doorzettingsvermogen is onmiskenbaar. Zoals hij zelf zei: “Ik heb me gesmeten, dat was het doel, en daar ben ik tevreden mee.” En dat is, ondanks alles, de kracht van een echte kampioen.
